Libya NATO marifetiyle demokrasiye kavuştu. Kaddafi, “kişisel malvarlığının kaynağı nedir” sorusu dahi sorulamadan çöl ortasında dövülerek öldürüldü. Bu arada dünyanın en kaliteli petrolü olduğu söylenen zenginliklerin kamu malı niteliği de değişiverdi.
Kısa bir zaman sonra Avrupa Kamu Özel Ortaklığı Uzmanlık Merkezi yatırımcılara müjdeli bir haber verdi: “Libya’da Yeni Fırsatlar”. Haber-analizde Libya’ya “demokrasi” gelirken yıkılan kamu binaları ve altyapının yenilenmesinin büyük olanaklar sunduğu ve bunun kamu özel ortaklığı uygulamaları için büyük bir fırsat olduğu söyleniyordu.
Kamu özel ortaklığı teorisinin müellifi Milton Friedman, 70’li yıllarda olgunlaştırdığı bu yapının uygulamasının koşullarını da belirlemişti. Değişimlerin “hızla” ve “kitleler uyanmadan” gerçekleştirilmesi gerektiğini savunuyordu ve taktiğinin adını “şok tedavisi” koymuştu.
Friedman’ın ilk laboratuarı Şili’de değişim “sorunsuz” gerçekleşti. Kendisi Pinochet’nin danışmanı olarak ilk elden uygulamayı denetledi.
Ancak yapının sürmesi derin krizlere, sarsıntılara ihtiyaç duyuyordu. Geçen yaklaşık 60 yıl içerisinde ihtiyaç duyulan bu “krizler” kimi zaman askeri darbeler, kimi zaman ekonomik dalgalanmalar, kimi zaman “duvarların” kimi zaman kulelerin kimi zaman da sistemlerin çökmesiyle kendini gösterdi. Hatta doğal afetler bile bu “fırsatları” yarattı; Katrina Kasırgası sonrası eyaletteki kamu eğitim sistemi birkaç ayda özelleştirildi, Sri Lanka’da ise balıkçı kasabaları “eşsiz turizm cennetlerine” dönüştü.
İktisatçı Naomi Klein “ şok tedavisinin” asıl hedefinin hükümetin özelleştirilmesi olduğunu söylüyor. Eduardo Galeano da şu soruyu soruyor: Elektrik şoklarının sarsıntısı olmadan bu eşitsizlik nasıl sürdürülebilir?”
Günü saati belli savaş randevusunun ardından Suriye’ye bir CEO atanmasını beklemek bu haliyle “doğal bir afet” olacak.
Ancak dünyanın halkları, insanın, doğanın yağmasına, kamunun tasfiyesine yönelen savaşlara izin vermeyecektir.
Türk Tabipleri Birliği
Merkez Konseyi
